Ik ben één keer in mijn leven naar Pinkpop geweest. Dat was in 1992. Eén van de voornaamste redenen om er juist in dat jaar bij te willen zijn, was het optreden van de band Buffalo Tom.
Helaas heb ik toen geen enkele glimp van Buffalo Tom opgevangen. Ze stonden aan het begin van de dag geprogrammeerd. Op dat moment stonden wij nog in een enorme rij om na een grondige controle van jas en tas het festivalterrein op te mogen. Dat de rest van de dag ook tamelijk in het water is gevallen, daar zal ik hier verder maar niet over uitweiden. De bewijzen daarvan kun je hier bekijken.
Waarom het er vervolgens nooit van is gekomen om Buffalo Tom op een andere, droge plek alsnog te gaan bekijken? Ik heb werkelijk geen idee. Wel is mijn liefde voor Buffalo Toms muziek een tijd bekoeld geweest. Geluidsoverlast in de nacht blijft geluidsoverlast, ook als daarbij juist jouw favoriete bandjes worden gedraaid. 't Enige verschil is dat je de tekst mee kunt neuriën terwijl je wakker ligt.
Maar, daar ben ik inmiddels overheen, Buffalo Tom en ik zijn weer vriendjes.
En dan zie je maar: het is nooit te laat! Ik was heel erg blij toen ik een maand geleden zag dat Buffalo Tom naar mijn eigen stad zou komen voor een optreden in Vera op 5 maart. Dit is één van de twee concerten die ze bij deze tour in Nederland zouden doen.
Nog blijer werd ik, toen de nieuwe cd Skins als vanouds prettig in het gehoor bleek te liggen. Je kunt 'm nog een week of twee beluisteren via de luisterpaal van 3voor12, die je via deze pagina kunt openen.
Toen bleek een paar dagen voor het concert zelf ook nog eens, dat het concert uitverkocht was. Er waren meer mensen op zoek naar jeugdherinneringen dus!
We waren er zaterdag méér dan op tijd. Het zou me immers niet nog een keer gebeuren dat ik te laat zou zijn... De heren lieten ons zelfs wat langer wachten dan de Vera-site had beloofd, maar toen ze eenmaal op het podium stonden, was ik mijn wrevel daarover snel vergeten. Zeg nu eerlijk, wat geeft het nu eigenlijk om twintig minuten te moeten wachten als je voor die twintig minuten al negentien jaar wacht op een herkansing?
En, het was het wachten waard. De mannen hadden er zin en de nummers klonken goed. Bassist Chris Colbourn stelde aan het begin van het concert tevreden vast, dat optreden op een zaterdagavond een leuke afwisseling van het babysitten was. Later stond hij rustig tussen de nummers door een appeltje te eten op het podium. We hebben het hier dus over mannen die in ieder geval naar buiten toe wars zijn van cliché sterrengedrag.
Enige minpuntje is dat ik op meer nummers van de nieuwe cd had gehoopt. Maar, dat maakten de heren goed door af te sluiten met één van mijn favoriete nummers: Sunflower Suit.
Foto's
Geen opmerkingen:
Een reactie posten