Ik ben één keer in mijn leven naar Pinkpop geweest. Dat was in 1992. Eén van de voornaamste redenen om er juist in dat jaar bij te willen zijn, was het optreden van de band Buffalo Tom.
Helaas heb ik toen geen enkele glimp van Buffalo Tom opgevangen. Ze stonden aan het begin van de dag geprogrammeerd. Op dat moment stonden wij nog in een enorme rij om na een grondige controle van jas en tas het festivalterrein op te mogen. Dat de rest van de dag ook tamelijk in het water is gevallen, daar zal ik hier verder maar niet over uitweiden. De bewijzen daarvan kun je hier bekijken.
Waarom het er vervolgens nooit van is gekomen om Buffalo Tom op een andere, droge plek alsnog te gaan bekijken? Ik heb werkelijk geen idee. Wel is mijn liefde voor Buffalo Toms muziek een tijd bekoeld geweest. Geluidsoverlast in de nacht blijft geluidsoverlast, ook als daarbij juist jouw favoriete bandjes worden gedraaid. 't Enige verschil is dat je de tekst mee kunt neuriën terwijl je wakker ligt.
Maar, daar ben ik inmiddels overheen, Buffalo Tom en ik zijn weer vriendjes.
En dan zie je maar: het is nooit te laat! Ik was heel erg blij toen ik een maand geleden zag dat Buffalo Tom naar mijn eigen stad zou komen voor een optreden in Vera op 5 maart. Dit is één van de twee concerten die ze bij deze tour in Nederland zouden doen.
Nog blijer werd ik, toen de nieuwe cd Skins als vanouds prettig in het gehoor bleek te liggen. Je kunt 'm nog een week of twee beluisteren via de luisterpaal van 3voor12, die je via deze pagina kunt openen.
Toen bleek een paar dagen voor het concert zelf ook nog eens, dat het concert uitverkocht was. Er waren meer mensen op zoek naar jeugdherinneringen dus!
We waren er zaterdag méér dan op tijd. Het zou me immers niet nog een keer gebeuren dat ik te laat zou zijn... De heren lieten ons zelfs wat langer wachten dan de Vera-site had beloofd, maar toen ze eenmaal op het podium stonden, was ik mijn wrevel daarover snel vergeten. Zeg nu eerlijk, wat geeft het nu eigenlijk om twintig minuten te moeten wachten als je voor die twintig minuten al negentien jaar wacht op een herkansing?
En, het was het wachten waard. De mannen hadden er zin en de nummers klonken goed. Bassist Chris Colbourn stelde aan het begin van het concert tevreden vast, dat optreden op een zaterdagavond een leuke afwisseling van het babysitten was. Later stond hij rustig tussen de nummers door een appeltje te eten op het podium. We hebben het hier dus over mannen die in ieder geval naar buiten toe wars zijn van cliché sterrengedrag.
Enige minpuntje is dat ik op meer nummers van de nieuwe cd had gehoopt. Maar, dat maakten de heren goed door af te sluiten met één van mijn favoriete nummers: Sunflower Suit.
Foto's
maandag 7 maart 2011
zaterdag 27 november 2010
Voorverkoop EuroSonic/Noorderslag 2011
Vandaag begon de voorverkoop voor EuroSonic/Noorderslag 2011 om 10.00 uur. Het wachten op het begin van die voorverkoop werd op verschillende plekken in Stad veraangenaamd door een optredende band. In De Oosterpoort was dit A Silent Express.
Bij aankomst bij de Oosterpoort, om 09.10, bleek ik al nummer 79 te hebben. Het meisje dat mij mijn nummer gaf, stelde me gerust dat ik met dit nummer heus wel kaartjes zou kunnen bemachtigen. De extra kleren die ik had aangedaan omdat het bij vertrek -7 was in onze tuin, waren achteraf niet nodig, omdat de deuren al open waren. Vorig jaar hebben we nog tot 09.45 buiten in de kou gestaan. Nu werd het, luisterend naar de band, een kopje koffie drinkend en patience spelend op de iPod al snel tien uur. Het grote moment was aangebroken.
Vrijwel direct stond er een enorme groep mensen voor de kassa, ongeordend, alsof iedereen probeerde voor te dringen. Iedereen werd weliswaar netjes op volgorde van de nummertjes geholpen, maar de verkoop van kaartjes aan al die mensen die voor mij waren duurde zó lang, dat ik er erg ongerust werd, helemaal toen een man die in mijn buurt stond in zijn mobiele telefoon riep dat de passe-partouts (die ik wilde kopen) bij het VVV-kantoor al op waren. Ook waren er mensen die wisten te vertellen dat er bij de kassa's van de Oosterpoort weliswaar 400 kaarten met zekerheid konden worden aangeboden, maar daarvan was volgens hen al van tevoren bepaald of het een Eurosonic- of Noorderslagkaart was of een passe-partout.
Aangekomen bij nummer 21 - het was inmiddels 10.16 - kreeg ik een sms'je van vriend M., die thuis achter de computer zonder problemen via internet kaarten voor een ander festival had besteld. Daarvan was de voorverkoop ook om 10.00 begonnen.
Geduld is niet mij sterkste kant en opgejut door alle andere onrustige mensen om mij heen besloot ik vriend M. direct op te bellen of hij het ook voor M. en mij wilde proberen. Hoewel hij eerst de melding kreeg dat er al geen passe-partouts meer waren, had hij met een paar keer opnieuw proberen toch binnen een paar minuten voor ons twee echte passe-partouts voor het hele festival bemachtigd. Petje af voor vriend M., die ervoor heeft gezorgd dat M. en ik zonder extra stress vier dagen kunnen genieten van nieuwe muziek!
Mijn nummer 79 heb ik aan een mevrouw met een hondje gegeven, die een hoger nummer had. Ik hoop echt dat zij haar kaartjes dankzij dat lagere nummer toch nog heeft kunnen kopen.
Bij aankomst bij de Oosterpoort, om 09.10, bleek ik al nummer 79 te hebben. Het meisje dat mij mijn nummer gaf, stelde me gerust dat ik met dit nummer heus wel kaartjes zou kunnen bemachtigen. De extra kleren die ik had aangedaan omdat het bij vertrek -7 was in onze tuin, waren achteraf niet nodig, omdat de deuren al open waren. Vorig jaar hebben we nog tot 09.45 buiten in de kou gestaan. Nu werd het, luisterend naar de band, een kopje koffie drinkend en patience spelend op de iPod al snel tien uur. Het grote moment was aangebroken.
Vrijwel direct stond er een enorme groep mensen voor de kassa, ongeordend, alsof iedereen probeerde voor te dringen. Iedereen werd weliswaar netjes op volgorde van de nummertjes geholpen, maar de verkoop van kaartjes aan al die mensen die voor mij waren duurde zó lang, dat ik er erg ongerust werd, helemaal toen een man die in mijn buurt stond in zijn mobiele telefoon riep dat de passe-partouts (die ik wilde kopen) bij het VVV-kantoor al op waren. Ook waren er mensen die wisten te vertellen dat er bij de kassa's van de Oosterpoort weliswaar 400 kaarten met zekerheid konden worden aangeboden, maar daarvan was volgens hen al van tevoren bepaald of het een Eurosonic- of Noorderslagkaart was of een passe-partout.
Aangekomen bij nummer 21 - het was inmiddels 10.16 - kreeg ik een sms'je van vriend M., die thuis achter de computer zonder problemen via internet kaarten voor een ander festival had besteld. Daarvan was de voorverkoop ook om 10.00 begonnen.
Geduld is niet mij sterkste kant en opgejut door alle andere onrustige mensen om mij heen besloot ik vriend M. direct op te bellen of hij het ook voor M. en mij wilde proberen. Hoewel hij eerst de melding kreeg dat er al geen passe-partouts meer waren, had hij met een paar keer opnieuw proberen toch binnen een paar minuten voor ons twee echte passe-partouts voor het hele festival bemachtigd. Petje af voor vriend M., die ervoor heeft gezorgd dat M. en ik zonder extra stress vier dagen kunnen genieten van nieuwe muziek!
Mijn nummer 79 heb ik aan een mevrouw met een hondje gegeven, die een hoger nummer had. Ik hoop echt dat zij haar kaartjes dankzij dat lagere nummer toch nog heeft kunnen kopen.
zondag 15 augustus 2010
Viktor Tsoy, 1990-2010
Vandaag, 15 augustus 2010, is het precies twintig jaar gelden dat de zanger en gitarist Viktor Tsoy van de Sovjetband Кино (Kino) bij een auto-ongeluk om het leven kwam. Hij was toen 28 jaar oud. Dat gebeurde in Letland, niet ver van Riga. Hij zou door vermoeidheid achter het stuur in slaap zijn gevallen, waardoor hij op de verkeerde weghelft terecht is gekomen en tegen een bus botste. Hij was op slag dood.
Dankzij de glasnost en perestroyka die de tweede helft van de jaren 1980 in Rusland bepaalden, kon Kino uitgroeien tot de populairste band van de Sovjet-Unie, zonder al te veel concessie te moeten doen. Een hele generatie– ook M. – is met Kino’s muziek opgegroeid. Sterker nog, Tsoy’s teksten droegen bij aan het verlangen naar vrijheid van meningsuiting en het doorvoeren van veranderingen in de Sovjet-Unie. De Sovjet-Unie bestaat inmiddels niet meer, maar Kino is nog steeds populair.
Ook ik luister graag naar Kino, al heb ik pas na Tsoy’s dood daadwerkelijk voor het eerst naar hun muziek geluisterd, in de zomer van 1991. Ik ben toen in de Sovjet-Unie geweest met een groep Nederlandse jongeren. Eén van de Russische begeleiders van onze groep stond erop mij hun LP Noch (Nacht) cadeau te geven, toen we die in Siberië bij het Bajkalmeer in een winkel vonden. De prijs: 2,63 roebel. Deze Dmitriy wist dat ik na de zomer Russisch zou gaan studeren en dat ik erg geïnteresseerd was in muziek. Luisteren naar Kino hoorde daarom bij mijn kennismaking met het land.
De LP is heel aangekomen in Nederland, en ging mee naar mijn studentenkamertje in Groningen. Deze LP heeft mij begeleid bij het leren van de eerste beginselen van het Russisch. Bij terugkomst in Nederland kon ik alleen onmisbare woorden als spichki (lucifers), sigarety (sigaretten) en mama anarkhiya (mama anarchie) herkennen, naar mate de studie vorderde begon ik steeds meer te herkennen, en kwam het zelfs tot meezingen. Niet erg zuiver weliswaar, maar daar ging het niet om. In 1993 kwam ik na drie maanden Petersburg met een hele stapel LP’s van Kino thuis. Ik luister daar echt niet wekelijks naar, maar wel met enige regelmaat, ook nu nog.
Al die tijd wist ik wel dat er ergens in Moskou een muur moest zijn waar fans van Tsoy hun verdriet over de dood van hun held uiten. Pas in 2005 hebben we die muur gevonden. Toen zag de muur er zo en zo uit. Fans schrijven op de muur dat Tsoy voortleeft in zijn muziek, dat ze hem nog niet vergeten zijn, citeren liedteksten of melden alleen maar op welke datum ze bij die muur geweest zijn.
Sinds we de muur hebben gevonden, probeer ik iedere keer als ik in Moskou ben de muur ‘te bezoeken’. Niet om er iets op te schrijven, maar omdat ik nieuwsgierig ben naar hoe de muur er op dat moment uitziet. Dat lukt helaas niet altijd, maar de intentie is er.
In januari 2009 zagen we dit tafereel tussen de sneeuwhopen, toen we over de beijzelde Arbat naar de muur waren geglibberd. Vier volwassen mannen, met sigaretten, een fles wijn of port en een akoestische gitaar staan te overleggen welk nummer ze ter nagedachtenis aan Tsoy moeten spelen. Het werd Pachka sigaret (Een pakje sigaretten). Het refrein van dit nummer bevat deze troostende woorden: Но если есть в кармане пачка сигарет, Значит все не так уж плохо на сегодняшний день. (Maar als je een pakje sigaretten in je zak hebt, is alles toch nog niet zo slecht vandaag). Het was heel indrukwekkend om die mannen daar zo bezig te horen!
In mei 2010 hebben we de muur ook met een bezoek vereerd. Pas toen viel me op dat er een plek is waar fans bloemen en sigaretten achterlaten. Dit is een wat overbelichte foto van die plek. Dat moeten we een volgende keer beter overdoen! Met deze, deze, deze, deze en deze foto’s ben ik wel tevreden.
De muur is de afgelopen jaren veel kleuriger geworden, en de graffiti breidt zich ook gestaag uit. In deze muur zit een poort naar een binnenplaats. Vijf jaar geleden was er alleen graffiti aan de rechterkant van die poort, nu ook al links ervan, op een ander gebouw. Dat zal de afgelopen maanden alleen maar meer geworden zijn, vermoed ik .
Tsoy heeft niet alleen grote indruk gemaakt op 'gewone' mensen. Ook Russische muzikanten herinneren regelmatig aan Tsoy. Zo heeft de Petersburgse band Ленинград (Leningrad) een nummer dat Gruppa Krovi (Bloedgroep) heet, net als één van de bekendste nummers van Kino. De tekst gaat erover dat de vriendin van de ik het nummer van Kino niet meer kan horen. Zij noemt het oude troep, terwijl het nog steeds het lievelingsnummer van de ik is. En als ’t slecht met hem gaat, zingt hij juist dat nummer. Zie hier voor het nummer van Leningrad op YouTube.
Een paar jaar geleden verscheen een documentaire over Evgeniy Hütz, zanger van Gogol Bordello, op DVD. In die documentaire gaat Hütz terug naar de plek in Kiev waar hij zijn tienerjaren doorbracht. Dit is een heel kort fragment van Hütz’ akoestische versie van Kino’s Gruppa Krovi op YouTube. En hier kun je het origineel beluisteren. Let vooral op de mannelijke stem vanaf de 54e seconde, die de concertgangers dringend verzoekt weer te gaan zitten…
Dankzij de glasnost en perestroyka die de tweede helft van de jaren 1980 in Rusland bepaalden, kon Kino uitgroeien tot de populairste band van de Sovjet-Unie, zonder al te veel concessie te moeten doen. Een hele generatie– ook M. – is met Kino’s muziek opgegroeid. Sterker nog, Tsoy’s teksten droegen bij aan het verlangen naar vrijheid van meningsuiting en het doorvoeren van veranderingen in de Sovjet-Unie. De Sovjet-Unie bestaat inmiddels niet meer, maar Kino is nog steeds populair.
Ook ik luister graag naar Kino, al heb ik pas na Tsoy’s dood daadwerkelijk voor het eerst naar hun muziek geluisterd, in de zomer van 1991. Ik ben toen in de Sovjet-Unie geweest met een groep Nederlandse jongeren. Eén van de Russische begeleiders van onze groep stond erop mij hun LP Noch (Nacht) cadeau te geven, toen we die in Siberië bij het Bajkalmeer in een winkel vonden. De prijs: 2,63 roebel. Deze Dmitriy wist dat ik na de zomer Russisch zou gaan studeren en dat ik erg geïnteresseerd was in muziek. Luisteren naar Kino hoorde daarom bij mijn kennismaking met het land.
De LP is heel aangekomen in Nederland, en ging mee naar mijn studentenkamertje in Groningen. Deze LP heeft mij begeleid bij het leren van de eerste beginselen van het Russisch. Bij terugkomst in Nederland kon ik alleen onmisbare woorden als spichki (lucifers), sigarety (sigaretten) en mama anarkhiya (mama anarchie) herkennen, naar mate de studie vorderde begon ik steeds meer te herkennen, en kwam het zelfs tot meezingen. Niet erg zuiver weliswaar, maar daar ging het niet om. In 1993 kwam ik na drie maanden Petersburg met een hele stapel LP’s van Kino thuis. Ik luister daar echt niet wekelijks naar, maar wel met enige regelmaat, ook nu nog.
Al die tijd wist ik wel dat er ergens in Moskou een muur moest zijn waar fans van Tsoy hun verdriet over de dood van hun held uiten. Pas in 2005 hebben we die muur gevonden. Toen zag de muur er zo en zo uit. Fans schrijven op de muur dat Tsoy voortleeft in zijn muziek, dat ze hem nog niet vergeten zijn, citeren liedteksten of melden alleen maar op welke datum ze bij die muur geweest zijn.
Sinds we de muur hebben gevonden, probeer ik iedere keer als ik in Moskou ben de muur ‘te bezoeken’. Niet om er iets op te schrijven, maar omdat ik nieuwsgierig ben naar hoe de muur er op dat moment uitziet. Dat lukt helaas niet altijd, maar de intentie is er.
In januari 2009 zagen we dit tafereel tussen de sneeuwhopen, toen we over de beijzelde Arbat naar de muur waren geglibberd. Vier volwassen mannen, met sigaretten, een fles wijn of port en een akoestische gitaar staan te overleggen welk nummer ze ter nagedachtenis aan Tsoy moeten spelen. Het werd Pachka sigaret (Een pakje sigaretten). Het refrein van dit nummer bevat deze troostende woorden: Но если есть в кармане пачка сигарет, Значит все не так уж плохо на сегодняшний день. (Maar als je een pakje sigaretten in je zak hebt, is alles toch nog niet zo slecht vandaag). Het was heel indrukwekkend om die mannen daar zo bezig te horen!
In mei 2010 hebben we de muur ook met een bezoek vereerd. Pas toen viel me op dat er een plek is waar fans bloemen en sigaretten achterlaten. Dit is een wat overbelichte foto van die plek. Dat moeten we een volgende keer beter overdoen! Met deze, deze, deze, deze en deze foto’s ben ik wel tevreden.
De muur is de afgelopen jaren veel kleuriger geworden, en de graffiti breidt zich ook gestaag uit. In deze muur zit een poort naar een binnenplaats. Vijf jaar geleden was er alleen graffiti aan de rechterkant van die poort, nu ook al links ervan, op een ander gebouw. Dat zal de afgelopen maanden alleen maar meer geworden zijn, vermoed ik .
Tsoy heeft niet alleen grote indruk gemaakt op 'gewone' mensen. Ook Russische muzikanten herinneren regelmatig aan Tsoy. Zo heeft de Petersburgse band Ленинград (Leningrad) een nummer dat Gruppa Krovi (Bloedgroep) heet, net als één van de bekendste nummers van Kino. De tekst gaat erover dat de vriendin van de ik het nummer van Kino niet meer kan horen. Zij noemt het oude troep, terwijl het nog steeds het lievelingsnummer van de ik is. En als ’t slecht met hem gaat, zingt hij juist dat nummer. Zie hier voor het nummer van Leningrad op YouTube.
Een paar jaar geleden verscheen een documentaire over Evgeniy Hütz, zanger van Gogol Bordello, op DVD. In die documentaire gaat Hütz terug naar de plek in Kiev waar hij zijn tienerjaren doorbracht. Dit is een heel kort fragment van Hütz’ akoestische versie van Kino’s Gruppa Krovi op YouTube. En hier kun je het origineel beluisteren. Let vooral op de mannelijke stem vanaf de 54e seconde, die de concertgangers dringend verzoekt weer te gaan zitten…
Abonneren op:
Posts (Atom)